Jumbo: oδυνηρές εμπειρίες εργαζομένων

Ακολουθεί ένα πολύ μικρό απάνθισμα καταγγελιών από πρώην εργαζομένους των Jumbo:

Ανώνυμος29 Μαρτίου 2011 - 12:14 π.μ.

Δυστυχώς πολλά συμβαίνουν εκεί μέσα...από τους υπεύθυνους ταμείων, ως και τους επόπτες ταμείων ... τρομοκρατία, οι πρώτοι παραφιλάνε με την πρώτη στραβή να σε δώσουν. 

Και οι δεύτεροι εκβιάζονται από την εταιρεία με το πρώτο λάθος των ταμείων να δώσουν όνομα και να τους διώξουν, αν κάποιος επόπτης δεν το κάνει, γιατί άνθρωποι είναι οι ταμίες και λάθη κάνουν…φεύγει ο επόπτης την ίδια στιγμή… μακάρι να μπορούσαν να δώσω περισσότερα στοιχεία αλλά δεν μου επιτρέπεται … 

και κάτι άλλο, οι υπάλληλοι αναγκάζονται να ζουν μέσα στα φώτα και στις μυρωδιές των πλαστικών, θα έπρεπε να τους δίνεται ένα επιδομα για αυτό, που θα στραβωθούν και δεν ξέρω τι άλλο θα πάθουν από τις αναθυμιάσεις, αλλά έχουν γερές πλάτες (σ. εννοεί το Τζάμπο) και καλύπτονται… ένα αίσχος… πουθενά δεν υπάρχουν τόσο άσχημες συνθήκες εργασίας … αν μόνο μπορώ να τους αναγνωρίσω κάτι καλό είναι ότι πληρώνονται οι υπάλληλοι στην ώρα τους.. αλλά και αυτό έχει το κακό του …μισθός πείνας. 

Αναδημοσίευση από Adena 

 http://adena-gr.blogspot.gr/2011/02/jumbo.html

 Άλλη μαρτυρία: 

...................................   Η αλήθεια είναι ότι δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα έφτανα στο σημείο να πανηγυρίζω επειδή με πήραν εποχική ταμία στα Τζάμπο. Το πραγματικό πανηγύρι βέβαια, αρχίζει από την δεύτερη κιόλας μέρα (την πρώτη είπαν να μας πάρουν με το καλό).

Τι να πρωτοθυμηθώ!!! το ότι έπρεπε να προωθήσουμε, με μεγάλο ενθουσιασμό, τις μεγάλες Τζαμποσακούλες που μετράνε αντίστροφα τις μέρες για τα Χριστούγεννα; -λες και δεν ξέραμε να το υπολογίζουμε μόνοι μας, τα Τζάμπο περιμέναμε- αν τολμούσες να ξεχαστείς και δεν έδινες την σακούλα σε πελάτη που την δικαιούταν η παρατήρηση ερχόταν σαν βιτσιά. 

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα απαγορευόταν να λες ένα σκέτο ”χρόνια πολλά” έπρεπε να το συνοδεύεις με την ευχή ”καλά Χριστούγεννα” και φυσικά <<δυνατά να σε ακούν και οι τοίχοι του τελευταίου διαδρόμου>> όπως χαρακτηριστικά μου είπε με στόμφο υπεύθυνη. Υπολογίστε μόνοι σας την απόσταση, όταν εγώ βρίσκομαι στην αρχή του κτηρίου και ο τελευταίος διάδρομος είναι στο τέλος του κτηρίου.

Σαν καλά και πειθαρχημένα παιδάκια που είμασταν είχαμε ποιηματάκι που έπρεπε να λέμε στους πελάτες μας και φυσικά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Κι αν τολμούσες να διψάσεις, αν είχες νερό μαζί σου, έπρεπε να σκύψεις κάτω από το ταμείο σου και σαν σίγμα τελικό να ξεδιψάσεις. Διότι είναι άπρεπο μπροστά στους πελάτες να πίνεις νερό από το μπουκάλι. Επίσης απαγορευόταν ( μην ρωτήσετε γιατί ποτέ δεν έμαθα) να ακουμπάμε τα χέρια μας στο πάγκο της υποδοχής στην είσοδο του κτιρίου.

Το αποκορύφωμα βέβαια ήταν η απεριόριστη ειρωνεία ορισμένων υπευθύνων μας για το οτιδήποτε και αν κάναμε( δεδομένου οτι μόλις είχαμε προσληφθεί και ήταν μια δουλειά την οποία κάναμε για πρώτη φορά). Υπήρχε δε, μια νεοφερμένη που για να αποδείξει πόσο καλή είναι στη δουλεία της μας συμπεριφερόταν σαν δασκάλα που μαλώνει τους αδιάβαστους μαθητές της, αλλά πάντα στον πληθυντικό γιατί επρόκειτο για Κυρία που κρατάει τους τύπους. Είμασταν υποχρεωμένοι να την φωνάξουμε για οτιδήποτε προέκυπτε με το πάτημα ενός κουδουνιού. Αν δεν το έκανες άκουγες τον εξάψαλμο, εάν το έκανες ερχόταν με ένα ύφος που σου έλεγε <<τί θέλεις πάλι μωρή μαλακισμένη;>>. Και φυσικά θα έπρεπε να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα να μην περάσει κανένα αντικείμενο αχτύπητο.  Κάτι που δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Κρύβει ένα σωρό κινήσεις που πρέπει να κάνεις κάτω από την διαρκή επιτήρηση του επόπτη ταμείων, δηλαδή του φύλακα αγράμματου που μάλλον το όνειρό του ήταν να γίνει μπάτσος αλλά δεν τα κατάφερε.

Κι αν τύχαινε και δεν είχες δουλειά στο ταμείο σου, το έκλεινες και πήγαινες να βρεις να κάνεις κάτι, όπως το να στοιχίσεις τις χάρτινες δωροσακούλες. Παραμονή πρωτοχρονιάς τα καταστήματα έκλειναν στις 6 και τα Τζάμπο στις 9. Οι υπάλληλοι είμασταν περισσότεροι από τους πελάτες. Έκανα άνω-κάτω τα γλειφιτζούρια για να τα ξαναφτιάξω. Σε δουλειά να βρίσκομαι!

Πραγματικά θα μπορούσα να γράφω έως αύριο για αυτά που έζησα εκεί μέσα και φυσικά όχι μόνο εγώ.  Αλλά βρίσκω τρομακτικά στενάχωρο το γεγονός ότι νέα παιδιά που δούλευαν εκεί, έβλεπαν αυτές τις συμπεριφορές με κατανόηση ή ακόμη και αδιαφορία λέγοντας πως δε βαριέσαι τα περισσότερα έτσι λειτουργούν και ακόμη χειρότερα. Καλά είμαστε εδώ, δεν μας κρατούν και πάνω από το ωράριο που μας πληρώνουν. Και στα πρόσωπά τους έβλεπα τους επόμενους υπεύθυνους ταμείων.

 Αναδημοσίευση από Απ'όλα (με sos)

http://apolasos.wordpress.com/2013/02/05/%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B1-jumbo-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82/

Παρακαλούμε όποιοι συμφωνούν με τις θέσεις που αναπτύσουμε στο κείμενό μας ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ: Τα ...δώρα του Jumbo στον τουρκικό εθνικισμό να συvυπογράψουν συμπληρώνοντας την ειδική φόρμα στο πάνω μέρος του ιστολογίου ή στέλνοντας e-mail στο protpolthraki@gmail.com γράφοντας όνομα, επώνυμο, πόλη και την λέξη “Υπογράφω”.

Πρωτοβουλία Πολιτών «ΘΡΑΚΗ»
protpolthraki.blogspot.gr